7. "The Wolves are at my door, waiting for my Empire to fall."

https://m.youtube.com/watch?v=GaYS1yRyiYo

https://m.youtube.com/watch?v=sA5hj7wuJLQ

"To jest ten moment, to jest ta chwila, gdy dobro jak dzień się kończy, a zło jak noc zaczyna!"

"To fight evil, a hero will turn to darkness."

"The wolves are at my door, waiting for my empire to fall."

Metalowe naramienniki wbiły się mocno w skórę, zatrzaskując nakładki na nałokietnikach. Chwyciła do ręki miecz. Wybrała najlżejszy, żeby przypominał ten wiedźmiński. Zbroja z czystego srebra ciasno oplatała jej brzuch, a ostro zakończone, spiczasta pióra sterczały na boki z jej ramion. Na Zeimi były jej znakiem rozpoznawczym: to w tych piórach zdradziła swoją planetę. 

Zarzuciła włosami i ruszyła w stronę przejścia. Heimdall patrzył na nią sceptycznie. Ostatnio, kiedy jej oczy były żółte, nie za bardzo mu się podobało jej zachowanie. A teraz też były.

Poptarzyła na niego wyczekująco.

- Zaufałeś mi, kiedy byłam wilkiem. Potencjalnie śmiertelnym niebezpieczeństwem dla Odyna i innych Asgardczyków. A zwykłej kobiety nie przepuścisz? - Pytając, obróciła głowę i zmrużyła oczy.

Strażnik zawahał się, ale nie na długo. Westchnął i przepuścił Sheerę.

***

Loki zamachnął się mieczem na elfa, próbującego podciąć nogi Thorowi. Ostrze z łatwością przebiło się przez zbroję, a spiczastouchy padł na ziemię, przez piętnaście sekund trzęsąc się jeszcze. 

Kłamca odwrócił się w poszukiwaniu następnej ofiary. Bez mrugnięcia okiem przyjżał się rzezi. Zadawanie ciosów mieczem nigdy nie sprawiało mu żadnej trudności, ani fizycznej, ani psychicznej. Nie miewał wyrzutów sumienia, nie rozdrapywał ran i nie śnił po nocach o twarzach zabitych jego ręką. 

Usłyszał opętańcze wycie, wysokie, typowo elfie, a zarazem przerażająco niskie, płynące strachem. Strachem? Paniką. To był głos osoby, która zobaczyła śmierć.

Następnym dźwiękiem, który doszedł do jego uszu, były krzyki: "To ona! Wiedźma! Wybranka! Bestia!". Krzyki pełne przerażenia, ale i szacunku. ,

Laufeyson obrócił się w stronę, w którą patrzyli już wszyscy. Jak zobaczył powód chwilowego zawieszenia broni niemal zemdlał.

Ogromny, czatprny wilk z żółtymi ślepiami biegł w dół najbliższego wzgórza, aż jego gardła wydobywała się warczenie słyszalne nawet z tak dużej odległości. W połowie kroku wilczyca zmieniła się w kobietę. Smukła, średnio wysoka wojowniczka. Nie zwolniła biegu, co musiało być trudne, biorąc pod uwagę, jak bolesne były przemiany. Wzięła zamach trzymanym w dłonią mieczem i pozbyła się trzech elfów równocześnie. 

Wtedy walka rozpoczęła się znowu. 

Kiedy Sheera znalazła się blisko Lokiego, ten zwrócił się do niej, musząc przekrzykiwać szczęk metalu i  wrzask walczących. 

- Boli. - rzucił. - Obeicałaś mi. 

Jego głos był pełen wyrzutu.

Dziewczyna wbiła miecz w pierś leżącego u jej stóp elfa. Stała plecami do niego. Odwróciła głowę, mówiąc do Kłamcy przez plecy. Nawet na niego nie patrząc. 

- Ja nic ci nie obiecywałam. 

Uśmiechnęła się paskudnie i zaatakowała kolejnego wroga, święcie przekonanego, że dobiegnie do niej niezauważony. 

- Susan pozdrawia. - Dodała i mrugnęła do niego żółtym okiem.

- Powiedz jej, żeby zbierała dupę w troki i razem z tobą stąd spieprzała! - Wrzasnął i przybił piątkę jakiemuś wyrostkowi. Tyle że w mordę, nie w dłoń. I sztyletem. Auć. 

- Okeja. - Sheera pisnęła potulnie i w podskokach pobiegła w stronę jednego ze wzgórz. 

Loki popatrzył za nią chwilę oczami przepełnionymi zdumieniem, po czym, cały czas patrząc za mutantką, wbił miecz w boegnącego w jego stronę elfa. 

Walka stawała się coraz bardziej męcząca. Przedłużała się. Asowie byli silniejsi, ale elfów było coraz więcej i więcej. 

I wtedy stało się to.

Z wzgórza, za którym zniknęła Sheera, dobył się dziwny, dzwoniący dźwięk, wwiercający się w uszy jazgotliwym bólem. 

Z pchyłości stoczył się ubrany w złotą zbroję elf, najwyraźniej dowódca czy władca. Za nim, kopiąc go po żebrach, szła Sheera. Na jej twarzy widać było wściekłość. 

Loki zaklął brzydko. 

Domyślił się, o co chodzi. 

To był Pan Kethersaru.

Kiedy znaleźli się u stóp górki, wiedźminka schyliła się i zerwała coś z szyi elfa. Małą, burgundowo-czarną kulę kolczastą. 

Loki zobaczył błysk w jej oku. Zmieniły kolor. Znów były niebieskie. 

Pięść Susan zacisnęła się na wisorku, a ze szpar między jej palcami wystrzeliło bordowe światło. Otworzyła szerzej oczy, jej dłoń zaczęła drżeć. 

Najpierw jej ręka, potem reszta ciała zmieniła się w kamień, który po chwili zaczął pękać i odpadać. Pod nim jej skóra była alabastrowo biała. Z jej oczu i ust również wydobywały się promienie burgundy. 

Loki zaklął po raz drugi, jeszcze gorzej. 

Susan rozrzuciła ręce na boki i uniosła się w powietrze, powtarzając scenę z próby usunięcia Kethersaru. A potem spadła na ziemię. 

Jej oczy były całe czarne. Łącznie z białkami. 

Król elfów uniósł głowę i wystękał:

- Zabij, Kethersarze... Zabij... Potęgo! - Ostatnie słowo wywrzeszczał. 

Susan kiwnęła głową i ruszyła w stronę Odyna. 

W połowie drogi jej oczy szybko stały się żółte i znów przybrały czarny kolor. Barwy zmieniały się w zawrotnym tempie. "Wszystkie oczy" Susan przemijały przed oczami zszokowanych Asów i elfów. 

W końcu dziewczyna upadła twarzą na ziemię. 

Kłamca zerwał się i podbiegł do nieprzytomnej Susan, obracając ją na plecy.

Z jej ust uleciał purpurowy dym. 

Loki sprawdził puls dziewczyny. 

Pulsu nie było.